Το προσφυγικό, γίνεται το Βατερλό της κυβέρνησης …
Της Ευαγγελίας Λιακούλη*
Ο Πρωθυπουργός και η κυβέρνησή του αρέσκονται, συχνά πυκνά, στο να κλίνουν το ουσιαστικό «η κανονικότητα», «της κανονικότητας» και –κυρίως το «ώ! κανονικότητα!».
Ενίοτε αρέσκονται να κλίνουν σε όλες τις πτώσεις και τη φράση «επιτελικό κράτος», το οποίο μέσω μιας «σφιχτής» πρωθυπουργοκεντρικής δομής θα έδινε, υποτίθεται, άμεση λύση σε κρίσιμα ζητήματα διακυβέρνησης, μέσω της πανάκριβης «πανστρατιάς» μετακλητών «επιτελικών» στελεχών, που απαιτούνται για τη λειτουργία του.
Προσωπικά, αναγνωρίζω την επικοινωνιακή αξία αμφότερων των εννοιών και συγχαίρω τους επικοινωνιολόγους, οι οποίοι τα σκέφτηκαν. Διότι και για την κανονικότητα …μας πέφτουν τα σάλια από τα κακοπαθήματα της τελευταίας δεκαετίας και τα «επιτελικά», όπως και να το κάνουμε, έχουν ένα μεγαλείο…
Τι συμβαίνει όμως πίσω από τις κλισέ λέξεις και φράσεις και κυρίως ποια η χρησιμότητά τους, όταν πιεστικά προβλήματα, όπως το μείζον – και εθνικό πλέον – ζήτημα του προσφυγικού – μεταναστευτικού «κλέβουν» τα φώτα της δημοσιότητας;
Η απάντηση είναι: απολύτως καμία.
Ιδίως δε για το «επιτελικό κράτος», το προσφυγικό – μεταναστευτικό αποτέλεσε εκείνη την κρίσιμη θρυαλλίδα, που κατέδειξε όλη την ελαφρότητα της σύλληψης, όπως και την μηδαμινή ουσιαστική συνεισφορά του, σε οτιδήποτε απαιτεί συγκεκριμένο σχέδιο, προετοιμασία, καταγραφή μετρήσιμων στόχων σε πολλαπλά επίπεδα και τελική υλοποίηση. Και η «κατάργηση – επανίδρυση» του Υπουργείου Μεταναστευτικής Πολιτικής – πράγμα ανεπίτρεπτο σε μια κυβέρνηση υποτιθέμενα τόσο «επιτελικά» διαρθρωμένη – αποτελεί ένα μόνο σημάδι του συνολικού, εν εξελίξει «Βατερλό» της κυβέρνησης.
Το πρόβλημα στα νησιά πλέον δεν είναι διαχειρίσιμο. Και πως να είναι, όταν σύμφωνα με στοιχεία της Αυτοδιοίκησης στη Μόρια για παράδειγμα, βρίσκονται σήμερα 19.500 άνθρωποι, ενώ η χωρητικότητά της μόλις ξεπερνά τους 2.800. Οι πολίτες των νησιών πρώτης γραμμής του Ανατολικού Αιγαίου είναι σε απόγνωση. Δεν είναι τυχαία η κάθοδός τους στην Αθήνα αυτές τις ημέρες, όπως και η εναντίωσή τους στις κυβερνητικές πομφόλυγες, περί «κλειστών δομών», που ευθέως παραπέμπουν σε φυλακές για τους πρόσφυγες, αλλά και στις διαβόητες «επιτάξεις» κτημάτων και κτηρίων, προκειμένου οι κλειστές δομές να περατωθούν μέχρι το καλοκαίρι.
Οι νησιώτες όμως δεν χρειάζονται μια ακόμη ψευδεπίγραφη εφαρμογή του motto «νόμος και τάξη» στον τόπο τους. Οι νησιώτες χρειάζονται αποσυμφόρηση, προκειμένου να πάψει ο τόπος τους να αποτελεί «αποθήκη ψυχών». Και προς τιμή τους, κάνουν ξεκάθαρο πως δεν είναι φασίστες, ούτε μισάνθρωποι. Μόλις πριν λίγες ημέρες, μάλιστα, εμφατικά κάλεσαν τον Κασιδιάρη και τους άλλους …«λαγούς» της Χρυσής Αυγής να φύγουν από το συλλαλητήριό τους. Οι νησιώτες έχουν κάθε λόγο να είναι όχι μόνο απελπισμένοι, αλλά και θυμωμένοι, κι ο λόγος δεν είναι άλλος από την ανικανότητα και την προχειρότητα της κυβέρνησης. Μιας κυβέρνησης, που παραζαλισμένη από το «μήνα του μέλιτος», μετά τις τέσσερεις διαδοχικές, ευρείες νίκες επί του ΣΥΡΙΖΑ, και το «λιβάνισμα» των κυβερνητικών ΜΜΕ, ξέχασε να κάνει αυτό για το οποίο εκλέχθηκε: να κυβερνήσει.
Και σε ό,τι αφορά τη διαχείριση του προσφυγικού ξέχασε πολλά περισσότερα.
Ξέχασε να αντιληφθεί την ευρωπαϊκή – διεθνή διάσταση του προβλήματος και να θέσει σε λειτουργία τους αρμόδιους κρατικούς μηχανισμούς. Έτσι δεν έκανε τίποτα για να αποκτήσει η Frontex ουσιαστικότερο ρόλο στην φύλαξη των συνόρων. Δεν έκανε τίποτα για να εκκινήσει τις διαδικασίες πλήρους κατάργησης του κανονισμού του Δουβλίνου και την εκ νέου κατανομή των αιτούντων άσυλο σε όλες τις χώρες της Ευρώπης, βάσει των δυνατοτήτων τους. Δεν έκανε τίποτα προκειμένου να αλλάξει η περίφημη «κοινή δήλωση» Ε.Ε. – Τουρκίας, η οποία από το 2016, με τις ευλογίες της τότε εξίσου ανίκανης κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ, συστηματικά εργαλειοποιήθηκε από τον Ερντογάν, εκβιάζοντάς μας όλους ανεξαιρέτως.
Η κυβέρνηση δεν έκανε τίποτα άλλο από το να βυθίζει τους πολίτες είτε σε πλήρη απόγνωση, όταν ανακοίνωσε ότι μόλις 6 (ολογράφως έξι!) στελέχη της δημόσιας διοίκησης θα διαχειριστούν τις 87.000, πλέον, εκκρεμείς αιτήσεις ασύλου στα νησιά, είτε να προκαλεί πικρό γέλιο με το φαραωνικό – και μη τεχνικά υλοποιήσιμο – πλωτό φράγμα μήκους 2,7 χιλιομέτρων, σε μια χώρα που διαθέτει πολλές εκατοντάδες χιλιόμετρα ακτογραμμής. Όταν βέβαια δεν έκανε λόγο, έμπλεη αυταρχισμού για «κλειστές δομές», «επιτάξεις» και ευρεία χρήση των ΜΑΤ. Έχει ωστόσο αποδειχθεί πολλές φορές, ότι όσο πιο πολύ αυταρχισμό «πουλάει» επικοινωνιακά μια δημοκρατική κατά τα άλλα κυβέρνηση, τόσο πιο μεγάλο το αδιέξοδό της. Ένα αδιέξοδο που μπορεί να προκαλέσει πυκνές και δραματικές πολιτικές εξελίξεις, πολύ πιο γρήγορα από όσο θα περιμέναμε…
*Η Ευαγγελία Λιακούλη είναι βουλευτής του Κινήματος Αλλαγής ν. Λάρισας και Τομεάρχης του Κοινοβουλευτικού Τομέα Εσωτερικών
