Άρθρο του Βουλευτή Χαλκιδικής, Απόστολου Πάνα
Ήδη στην προ κορονοϊού εποχή είχε ξεκινήσει διεθνώς η συζήτηση για ένα νέο παραγωγικό μοντέλο ανάπτυξης της οικονομίας αλλά και των κοινωνιών, μέσα σε μια παγκόσμια περιβαλλοντική κρίση, με πολλαπλές επιπτώσεις στην ανθρώπινη υγεία, στην πρωτογενή παραγωγή, στην επιβίωση ειδών, αλλά και συνέπειες που προκαλούνται έμμεσα από τη ζημία στα ανωτέρω.
Δεδομένης της ανεπάρκειας των διεθνών και ευρωπαϊκών θεσμικών οργάνων λήψης αποφάσεων για την ταχεία ενεργοποίηση και ανάληψη πρωτοβουλιών, τα κράτη από μόνα τους, είτε με την παρέμβαση του Δημοσίου, είτε μέσω ιδιωτών, οφείλουν να καταστρώσουν σχέδιο.
Ο κορονοϊός λέμε συχνά ότι μας διδάσκει με επιθετικό ίσως τρόπο το μάθημα της ετοιμότητας. Το να προσέχεις για να έχεις, η πρόληψη, αν ληφθούν σοβαρά και στρατηγικά υπόψη, θα αναστείλουν ή και θα αποτρέψουν δραματικά φαινόμενα στο μέλλον όπως η μεγαλύτερη διασπορά επιδημιών, οι ελλείψεις τροφίμων, τα ενεργειακά blackouts, οι πλημμύρες, η αύξηση της ανεργίας.
Απέναντι σε αυτά τα φαινόμενα η Επιστήμη διαρκώς αναζητεί λύσεις αλλά χωρίς την απαραίτητη πολιτική βούληση και αποφασιστικότητα των κρατών-μελών θα μένουμε στάσιμοι.
Η Ελλάδα, μια χώρα της οποίας η οικονομία δέχτηκε ισχυρό πλήγμα με την οικονομική κρίση της τελευταίας δεκαετίας, έχει πιο ισχυρό κίνητρο από ποτέ για να θέσει τα θεμέλια του σχεδιασμού αυτού του νέου παραγωγικού μοντέλου ανάπτυξης.
Το στοίχημα για τη χώρα μας είναι να βασιστεί στις πλουτοπαραγωγικές της δυνάμεις και στην πρωτογενή της παραγωγή με σαφή στροφή στη βιώσιμη ή και ‘’ευφυή’’ όπως έχουμε εισηγηθεί ήδη, γεωργία. Το μοναδικό μοντέλο που μπορεί να εγγυηθεί επαρκή ασφαλή τροφή για όλους και σταθερό εισόδημα στους παραγωγούς.
Ένα παράδειγμα αποτελεί το γεγονός ότι με τα μέτρα κατά της εξάπλωσης του κορονοϊού, μεγάλη ποσότητα προϊόντων παρέμεινε απούλητη και γι’ αυτό οι παραγωγοί αναγκάστηκαν να τα πετάξουν. Οι ποσότητες αυτές, εφόσον καθίσταται αδύνατο να διοχετευθούν στην αγορά, θα μπορούσαν να διατεθούν σε δομές που έχουν ανάγκη (γηροκομεία, δομές αστέγων και προσφύγων κλπ) ή να μεταποιηθούν στον τόπο παραγωγής, τομέας στον οποίο η χώρα μας υστερεί σημαντικά και συνεπώς υπάρχουν σημαντικά περιθώρια βελτίωσης.
Οι μικροί παραγωγοί χρήζουν στήριξης από την Πολιτεία, όσοι, δε, έχουν επιλέξει βιώσιμες γεωργικές πρακτικές, όπως βιολογική γεωργία, βιοδυναμική, ντόπιες ποικιλίες, ελληνικά κτηνοτροφικά φυτά για ζωοτροφή, πρέπει να στηριχθούν και να τους δοθούν επιπλέον κίνητρα. Διότι τα οφέλη αυτών των διαδικασιών αντανακλούν στο περιβάλλον, στο αγροτικό εισόδημα, στον καταναλωτή, στην ασφάλεια τροφίμων, στη διατροφική επάρκεια.
Για καιρό επιμένουμε ότι ο πρωτογενής τομέας μπορεί και πρέπει να αποτελέσει την αιχμή του δόρατος στη βιώσιμη ανάπτυξη της οικονομίας και της κοινωνίας.
Από τις εναλλακτικές καλλιεργητικές πρακτικές παραγωγής τροφίμων μπορεί να ξεκινήσει η αναστροφή της κλιματικής αλλαγής, ο περιορισμός της εμφάνισης ασθενειών, η καταπολέμηση της ανεργίας και του οικονομικού αδιεξόδου για εκατομμύρια νέους.
Αυτό όμως για να γίνει πρέπει οι πολιτικές δυνάμεις να το πιστέψουν, να το ενισχύσουν, να το εξελίξουν. Οι μελέτες έχουν γίνει, το επιστημονικό και τεχνολογικό πεδίο είναι ανοιχτό, με καινοτομίες και λύσεις. Τα κέντρα λήψης αποφάσεων πρέπει να επιτέλους να δείξουν ωριμότητα και σύνεση για το μέλλον. Τώρα περισσότερο από ποτέ, κρίνεται επιβεβλημένο ένα νέο κοινωνικό συμβόλαιο.
